अशीच अमुची शाळा असती- भाग २

ह्या वर्गात तरी मला भरपूर साधनं दिसली, आणि भरपूर निर्मितीक्षमताही. आता पाठ्यपुस्तकच नाही तर ही शिक्षिका काय आणि कुठून शिकवणार हे आधी मला कुतुहल होतं. तर त्या दिवशी "library visit असा कार्यक्रम होता. तिने मुलांना एक छोटंसं लेक्चर दिलं- कि लायब्ररीत कशाला जातोय, काय करायचंय वगैरे. शिवाय handouts होतेच सगळं समजावायला!!!

खरंच, इथे त्यांना handouts दिले नाही, तर उद्या पालक येऊन कोर्टकेस करतील या भीतीने handouts वाटतात, की एकूण कागद फुकट, प्रिंटिंग फुकट, कंप्युटर्स सदा हाताशी, तर handout बनवायला काय जातंय, ह्या विचाराने, कोण जाणे, पण कागदांचा जणू महापूर लोटलेला असतो। Articles, photocopies, assignments, course syllable, graphic organizer, lists, agenda, study guides देवा देवा देवा, ते सुद्धा डबल साईड नव्हे! एक ना दोन शेकडो प्रकारचे कागद पोरांना द्यायचे, त्यांनी ते हरवायचे, आपण पुन्हा थोड्या extra copies हाताशीच ठेवायच्या, पुन्हा वाटायच्या, हे इतकं अंगवळणी पडलेलं, की ते नाही केलं तर आपल्यालाच आपण किती कोत्या मनोवृत्तीचे आहोत असं वाटायला लागतं. खरंच ह्या कागदांनी अभ्यास करणाऱ्यांना पुढे उपयोग होत असेल, पण प्रत्येक गोष्ट audio + visual, द्रुक-श्राव्य, दोन्ही माध्यमातून मिळायलाच पाहिजे, ही सवय लागल्यावर, आणि handout आहेच मदतीला, हे आश्चासन असल्यावर शिक्षिकेने वर्गात कितीही घसाफोड करून स्पष्टीकरण दिलं, तरी त्याला काय किंमत उरते? Handouts च वाटायचे असतील, तर पोरांनी correspondence course च का करू नये, असा प्रश्न मला अनेकदा पडला आहे. पुन्हा, दोन बाजू आहेतच.

तर अशी सगळी जय्यत तयारी करून आमची जत्रा शाळेच्या लायब्ररीत पोचली। तिथे computer-instructor ने पोरांना समजावलं, की internet वर रीसर्च कसा आणि का करायचा, कोणते "डेटाबेसेस" वापरायचे, त्यातले कोणते लेख हे अभ्यासासाठी योग्य असतात (peer reviewed articles) इत्यादि... ही मुलं नुकती ७वीत आलेली, आणि त्यांना माहितीचं इतकं भंडार उपलब्ध आहे, जे आम्हाला पदवीच काय, पदव्योत्तर शिक्षणातही मिळालं नव्हतं. खरंच, पुढील शैक्षणिक प्रगतीचा पाया इथे बांधला जातोय, हे जाणवलं. पोरंही आजकाल कम्प्युटर्स सर्रास हाताळू लागली आहेत, त्यामुळे त्यांनी पटापट पासवर्ड वगैरे घालून साईटस उघडल्या, आणि कामाला लागली...

लायब्ररीत हा रीसर्च करून त्यांना त्याविषयी एक प्रेसेंटेशन तयार करायचं होतं। विषय त्यांनी त्यांच्या आवडीचा निवडायचा होता. एका शाळेत तर प्रत्येक विद्यार्थ्यामागे एक कंप्युटर अशी सोय होती. तिथल्या मुलांनी म्हणे Science Project मधे झाडांचे वर्गीकरण, किडे किंवा प्राण्यांचे जीवनचक्र, ह्या विषयांवर i-movies बनवल्या होत्या!!! अगदी पार्श्वसंगीत, संपादन, सगळं साधून....

सोयी-सुविधा आहेतच, पण त्यांचा योग्य विनियोगही केला जातोय, हे अमेरिकन शिक्षणपद्धतीचं खास वैशिष्ट्य पाहून खरंच कोणाच्या मनात आदर निर्माण होणार नाही? पण निर्मितीक्षम शिक्षणपद्धतीसाठी नेहमीच साधनांची, सोयींची आवश्यकता असते असं ही नाही!!! निरीक्षणाच्या दुसऱ्या खेपेला मी वर्गात पोचले, त्या आठवड्यात पोरं पिकनिकला जाऊन आली होती। आणि त्या दिवशी वर्गात पिकनिकची गाणी सादर करणं चाललं होतं. एखाद्या प्रसिद्ध गाण्याच्या चालीवर, पिकनिकचा अनुभव सांगणारी गाणी पोरांनी स्वत: रचली होती... त्यातून त्यांना कवितेच्या मूलभूत तत्त्वांची माहिती सहजच घडत होती- यमक, वृत्तात बसणारे शब्द, ह्यांचा विचार स्वत: करून शिवाय पिकनिकचा आशय त्यात येणं, हे सगळंच आपसूक साधत होतं. ही गाणी एकट्याने नं बसवता ग्रूपने बसवायची होती, म्हणजे मुलांच्या वैयक्तिक क्षमतेचा विचारही त्यात होता.

Edu-tainment, म्हणजेच, education with entertainment, ही संकल्पना प्रत्यक्षात आणायला दरवेळी पैसे लागतातच असं नाही। आम्ही लहान असतांना कवितांना हिंदी चित्रपटगीतांच्या चाली लावून पाठ करायचो. पण त्याच चालीत स्वत: कविता करावी, हे आम्हाला कधी सुचलंही नाही, किंवा कोणी सुचवलं ही नाही...... पाठांतरावर भर देण्यात निर्मितीक्षमता मेली, हे कोणाच्या लक्षात कसं आलं नाही? मुलांना आपल्या देशात साहित्य, कवितांची गोडी लागतच नाही, त्याचं कारण हेच तर नसेल? इथे मुलांसाठी अभ्यासेतर वाचनाच्या साहित्याचा दर्जा, आणि संख्या, हा तर एक स्वतंत्र विषय आहे. हॅरी पॉटरचं फक्त नाव आपल्याला माहिती आहे, पण हॅरी हा काही बालसाहित्यातला पहिला आणि शेवटचा हीरो नव्हे. दरवर्षी बालसाहित्यासाठी लेखकांना Newberry Awards जाहिर केले जातात. त्या पुस्तकांचा नाद मलाही चटकन लागला, इतका दर्जा उत्तम होता.

हेच नव्हे, असे कितीतरी अनुभव दर निरीक्षणात येत होते। साधी गोष्ट- मुलांना एका कथेतल्या पात्राचे व्यक्तिचित्रण करायचे आहे, तर त्यासाठी काय युक्ती, की एका chart वर डोळे, हृदय, ओठ आणि पायांचे चित्र असणारे कप्पे करायचे. डोळ्यांच्या कप्प्यात, त्या पात्राने काय बघितले, ओठ म्हणजे त्याने कोणते उद्गार काढले, हृदय म्हणजे त्याच्या भावना, असे विश्लेषण पोरांनी केले. खरंच किती साध्या गोष्टींतून मुलांसाठी आनंद निर्माण करता येतो, आणि जिथे शिकण्यात आनंद आहे, तिथेच शैक्षणिक प्रगती आहे, हो ना? अभ्यासासारख्या रटाळ गोष्टीला सुरस बनवून मुलांना प्रोत्साहन देण्यासाठी फक्त विचारांची दिशा बदलण्याची आवश्यकता आहे.

पु।लंच्या एका कथेत असं काहितरी होतं, की आमच्यावेळी गणिताची पुस्तकं म्हणजे रूक्ष आकडे आणि आकृत्या, पण आजकाल कशी गोंडस चित्रं असतात! मन्याने सर्कशीत ३ विदूषक पाहिले, तिथे लगेच विदूषकांचं चित्र, अशी गंमत असते... म्हणजे we are on the right track, हे ही नसे थोडके!

हे मला नवीन होतं, ज्या पद्धतीने मी शिकले, तीच पद्धत बरोबर, असा प्रतिगामी विचार करून इथे शिक्षिका म्हणून माझा निभाव लागणार नाही, हे त्या निरीक्षणांतून लक्षात आलं. मग माझ्या वर्गात मी मुलांना persuasive essay writing शिकवायला जाहिरातींचा आधार घेतला.

वर्गातल्या प्रत्येक गटाने एखाद्या नवीन वस्तूची जाहिरात तयार करायची, असा प्रोजेक्ट बनवला। त्यात hybrid car, health food restaurant, ipod असे नाविन्यपूर्ण choices ठेवले. सहसा लोक जे घेऊ पाहणार नाहीत, त्या गोष्टींची जाहिरात करतांना persuasive strategies वापरण्यावर जास्त भर द्यावा लागेल, असा विचार त्यामागे होता. जाहिरात सादर करतांना प्रेक्षकांनी प्रश्न विचारायचे होते- उदा. “मी म्हातारी आहे, तर तुमचा ipod मला वापरता येईल का?” त्या प्रश्नांना उत्तरं देतांना तुमच्या rhetorical strategies चा कस लागणार होता...... मुलांना हा प्रोजेक्ट आवडला, त्यातच त्याचं यश आहे, अशी मी स्वत:ची पाठ थोपटून घेतली.

पण सगळ्याच प्रकारच्या ज्ञानाला काही गोडगोड, मनोरंजक, सुंदर वर्ख लावून मुलांपुढे ठेवता येत नाही, हे ही तेवढंच खरं. जेंव्हा मूलभूत संकल्पना शिकवायच्या असतात, तेंव्हा खरी कसोटी असते. कुठलंही साहित्य, कथा, कविता वाचत असतांना त्यातून स्वत:चे अर्थ स्वत:च शोधता आले पाहिजेत, ही सवय मुलांना लावणं मला फारसं जमलं नाही, आणि कित्येक अनुभवी शिक्षकांनाही ते अजून साध्य झालेलं नाही. त्या बाबतीत अमेरिकन शिक्षणपद्धती मला जरा वरवरची, उथळ वाटली. The road to hell was made with all good intentions- असं काहिसं..... कसं, ते बघूया पुढच्या भागात!
Published on esakal.